Odkryj wyjątkową historię i architekturę Pałacu Królewskiego w Bukareszcie

Na początku XIX wieku Dinicu Golescu położył fundamenty pod budynek, który pół wieku później stał się Pałacem Królewskim w Bukareszcie, budynkiem znanym obecnie jako Narodowe Muzeum Sztuki Rumunii. Trzy lata (1812-1815) zajęło Golescu wzniesienie budynku, który obejmował 25 pokoi, co było dużą liczbą jak na ówczesną Rumunię, zwłaszcza że teren znajdował się na obrzeżach miasta. Z biegiem czasu zmieniali się właściciele i przeznaczenie gmachu (Alexandru Ghica Voda, Alexandru Ioan Cuza), aż w 1866 roku stał się on domem Karola I (1839-1914). Od tego momentu losy gmachu wiążą się ściśle z Dom Królewski i ważne momenty historii Rumunii.

Porównajmy na kilka sekund imponujący obecnie obraz Pałacu na Calea Victoriei z spostrzeżeniami Karola I na temat tego, co miało stać się wówczas jego królewską rezydencją: „Pomieszczenia nie były zbyt duże, ale z przyjemną równowagą. (...) Okna z tych pomieszczeń prowadził na brudny, brudny rynek, na którym osiedlili się jacyś Cyganie, a świnie tarzały się w błocie”.

W latach 1882-1906 Carol zleciła dwóm zagranicznym architektom (Paulowi Gottereau i Karelowi Limanowi), aby budynek rozbudował się i uzyskał kształt podobny do dzisiejszego, a ich prace kontynuował architekt NN Nenciulescu (na zlecenie Karola II) w celu sfinalizowania jej ostatecznej konstrukcji w latach 1930-1937. Wojna naznaczyła również budowę, skrzydło północne zostało częściowo zniszczone w 1944 roku. Cztery lata później władze komunistyczne przekazały budynek na własność państwa i przekształciły go w muzeum, zachowując jednak centralny korpus – salę tronową Pałac Królewski - na przyjęcie wysokiego urzędnika komunistycznego w Radzie Ministrów (później Radzie Państwa). W latach 1950-1989 nieprzerwanie dawny Pałac Królewski funkcjonuje jako muzeum sztuki.

„Książę Karol de Hohenzollern wjeżdża do Bukaresztu” (rycina z L'illustration, 10 maja 1866)

Po wydarzeniach z grudnia 1989 r. budynek uległ zniszczeniu w około 80%. Od 1990 do 2000 roku muzeum jest zamknięte z powodu remontu i przebudowy, a od 2001 roku w budynku mieści się Muzeum Sztuki Rumunii.

W takim kontekście nie dziwi fakt, że do stworzenia wyróżnienia takiego miejsca wybrano kamień naturalny, a dokładniej marmur. Kamień naturalny był i nadal jest materiałem wspaniałości klas arystokratycznych i świątyń od czasu jego odkrycia jako materiału budowlanego. Połysk powierzchni i jednolitość chromatyczna większości marmurów zawsze będą pasować do wysokich, okazałych sal, cecha symbolicznych instytucji odgrywających główną rolę w funkcjonowaniu społeczeństw, narodów i różnych form rządów.

Marmur był świadkiem francuskiej historii w Pałacu Grand Trianon, Pałacu Schönbrunn (Wiedeń), Zamku Buda (Budapeszt), Pałacu Buckingham (Londyn) i Pałacu Królewskim w Sztokholmie, aby podać tylko kilka przykładów przestrzeni cywilizacji europejskiej. A w Bukareszcie, wewnątrz dawnego Pałacu Królewskiego, odkrywamy kilka rodzajów marmuru, które spełniają te same role, co we wspomnianych wyżej pałacach. To marmur z Carrary, czarny marmur, kremowy (eksport z Francji), czekoladowy (Belgia), Ruschita (kolumny z sali tronowej).

Niezależnie od rodzaju marmuru użytego w wystroju wnętrz Pałacu Królewskiego na Calea Victoriei, kamienie te stały się idealnym wsparciem dla stylu neoklasycystycznego, który pojawił się w XVIII wieku jako reakcja na zatłoczony barok. Wśród inicjatorów zmiany paradygmatu projektowania są bracia Adam (Robert i Jakub), którzy opublikowali w 1777 r. Boom na rynku nieruchomości z tego okresu.

W ten sposób neoklasycyzm odkrywa na nowo prostotę form z antyku greckiego i rzymskiego, nie rezygnując jednak całkowicie z koncepcji barokowych (segmenty, kontrasty, jaskrawe kolory) itp. Geometria budynków staje się symetryczna na zewnątrz, a wnętrza skupiają się wokół płycin ( kwadratowe, owalne, prostokątne) oprawione w czerwone, zielone i czarne sztukaterie nakładane na naciągnięte powierzchnie, przyczyniające się do wyróżnienia pomieszczeń.

Kolumny pozostają równie ważne w nowym stylu. Świadoma tych szczegółów epoki, która naznaczyła główne zmiany architektoniczne w mentalności, jakie przyniosło Oświecenie, Królowa Maria była tą, która do pałaców architekta wpadła z rysunkami i fotografiami braci Adam. W ten sposób można powiedzieć, że Królowa była „współprojektantką” Pałacu, świadoma najnowszych trendów epoki, w której marmur pozostał obecny jak zawsze, ale otrzymał bardziej subtelną rolę.

Neoklasycystyczny model Adama, współcześnie przystosowany do wąwozów do oświetlenia pośredniego.

Marmur - w różnych kształtach: stopniach, słupach, stiukach - nie tylko doskonale współgra z neoklasycystycznymi ujęciami geometrycznymi i chromatycznymi, ale jest naturalnym systemem nagłośnienia dużych pomieszczeń, takich jak Sala Tronowa (a także Sala Audytorium) gdzie można było prowadzić rozmowy bez podnoszenia głosu.

Luksusowy, elegancki, dyskretny, trwały, wszechstronny, oferujący dobrą akustykę marmur jest przykładem – Pałac Królewski w Bukareszcie – ze względu na swoje liczne właściwości, potwierdzone w tysiącach przypadków na przestrzeni tysięcy lat.

Adres Pałacu Królewskiego w Bukareszcie / Narodowego Muzeum Sztuki Rumunii : 49-53 Calea Victoriei, sektor 1, Bukareszt, kod pocztowy 010063.

Program zwiedzania Pałacu Królewskiego / Narodowego Muzeum Sztuki Rumunii:
Otwarte: środa – niedziela
11:00 – 19:00 (maj - wrzesień)
10:00 – 18:00 (od października do kwietnia)
Ostatni zwiedzający może wejść na godzinę przed zamknięciem muzeum.
Źródło zdjęcia: wikipedia